در
روز شمار ایرانیان باستان هریک از سیروز ماه را نامی است که نام دوازده
ماه سال نیز در میان آنهاست ، ایرانیان باستان در هر ماه که نام روز با نام
ماه برهم منطبق و یکی میشدند آن را به فال نیک گرفته و آن روز را جشن
میگرفتند ، اغلب جشنهای ایرانیان آریایی چه آنهایی که امروز برگزار
میشوند و چه آنهایی که فراموش شدهاند ریشه در آئین کهن زرتشتی دارد، به
قول پرفسور مری بریس شادی کردن، تکلیفِ دلپذیرِ دینی این جماعت است. در
کتیبههای هخامنشی هم شادی و جشن ودیعهای الهی «اهورایی» خوانده شده است.
پیوند ایرانیان آریایی قبل از اشو زرتشت با ایزدان خود نه پرپایه جهل و ترس
از آنان بلکه بر اساس مهر و دوستی استوار بود و مردم در مقابل نعمات و
سلامتی عطا شده به آنان به جشن (یَزَشْنْ = نیایش شادمانه) میپرداختند و
آنان بایستی با خشنودی و شادی و پایکوبی (نه غم و سوگ و گریه و زاری که از
صفات و علامات اهریمنی میباشد) و در عرصه روشنایی و آگاهی به نیایش و
ستایش ایزدان میپرداختند
.

ادامه مطلب ...